- picture taken from Greg Fish’s “Weird Things” website
So, there.
We have reached the times which hardly anyone have predicted, even in their darkest, most depressing dreams.
Maybe apart from “the ruling elites”, having their strong grip on every major event happening in our lifetimes. And lives of our ancestors since nineteenth century.
But this is obviously an entirely different story.
For the purpose of this very entry, I prefer to focus on my own impressions and thoughts related to recent events.
Thoughts which have gathered in my mind during past few weeks, since “global pandemic” has been officially (?) declared.
Obviously, a lot has already been said and written about current state of things, which has rather unexpectedly captured the grip of nearly whole planet Earth since early February. I prefer to count it from this very date, because more or less then “some local disease” from Wuhan province of China started concerning more and more people worldwide. And has definitely stopped being just a local problem.
Within mere 2 months, our reality has turned like 180 degrees. And with different severity in certain countries, depending on how their government have decided to tackle on “COVID-19 issue”.
When I am writing these words – late May 2020 – we are still experiencing full “lockdown” in UK, with just some loosening measures being undertaken in other countries, including Poland. A glimpse of hope and brighten light over the past weeks, but still far from the point when we can run out on the streets and freely celebrate.
And definitely past the moment when anyone can just shrug it all off like some bad dream and return to their usual duties without at least minor scars on their psyche.
How do I perceive all of this, from my non-expert yet also non-ordinary-bystander point of view?
I feel that the easiest way of articulating this would be by answering some often-asked questions, repeated ad nauseam in various media and numerous conversations this year.
IS IT THE REAL THING?
I believe that yes, it is. So far without 100% proven efficient cure or vaccine (more about them later on).
Yet with many facts regarding it being blatantly manipulated and exaggerated by ALL media.
First of all, I do question the very origin of this disease. Does anyone still believes in theory about some bats or other animals as modern “Pandora’s Boxes“? I mean, c’mon, they have been eaten in China for years! And just now, out of the sudden, something like that starts? Bullshit!
During my shifts I have seen people seriously ill, on respiratory machines, being tested positively with this very virus. And I can assure you that they looked far more seriously ailing than these with “just a common flu“. Same relies to people hospitalized with moderate symptoms, which do look rather alike.
And one more thing.
Two of my work colleagues have passed away within like 24 hours apart this Easter weekend. I’ve worked with both of them for more than decade. We all have had direct contact with various patients with all possible diseases, sometimes yet even before their test results have been returned. Both these guys had hardly ANY periods of typical sickness during these years, definitely nothing long-term or requiring respiratory treatment.
Let this speak for itself.
ARE MEDIA EXAGGERATING?
Once again – definitely and without a doubt.
COVID-19 has been extremely highlighted and numbers related to infected and dead people has been mentioned all the time and in every source.
As if since January 2020 nothing else has existed – and nobody has been suffering (and dying) from for example cancer, AIDS, Ebola, drug overdose, suicide etc.
It’s all about COVID-19 now.
Worse is that they have been referring to their oldest tricks “from the book“. Having THE SAME footage used for various countries, using old pictures and videos to illustrate current pandemic, creating sensational headlines and taglines, referring to unproven theories and opinions of so-called experts (mostly self-proclaimed).
Amid all this “communication chaos” it is really difficult to find some proper, reliable diamonds holding valuable information inside of them.
And all these folks relying only on what has been shown on and written by “The Sun” and “BBC“?
Well, one day they rush in panic to buy all available stock of paper and hand gel, next week they don’t even bother to wear any mask or gloves in public as “we are past the peak” already…
Same shit, different year.
One more note, from the POV of someone working in the hospital. Yes, they have most likely stopped being overcrowded, for a time being – especially ED area. Instead some like 90% of current patients are said to either have or being suspected of having COVID-19. And that verdict is a very huge and deep sack to throw things into.
DO WE NEED/ NEEDED SUCH MEASURES?
Current “lockdown” will – in short and long shot – affect businesses everywhere. Self-employed will suffer the most. Lots of services will move online and start encouraging their customers to do the same. It may be that in longer shot we won’t need paper notes anymore.
But…is it all for a good cause? Staying in self-isolation, at home, for several weeks? Avoiding almost every kind of physical activity? Not seeing your friends and families?
It all says one big NO for me.
After all, it wouldn’t be a good idea in any other circumstances. Even if you are healthy, but lacking self-discipline, then your health will deteriorate anyway. Both physical and mental. And we are not talking here about some professional fit geeks or sportsmen – rather ordinary people being told to „settle down” for several weeks, months!
Finally – what is supposed to be the ultimate goal of it? To wait as long as there will be zero new infections in the country? Or as long as this mythical vaccine will be available?
Even then, your body won’t get any immunity against ANYTHING, even mere flu, while you isolate yourself from others for sooo long. And if you are to leave your place isolation at last, then – well – you will have contact with people being infected ANYWAY.
HOW LONG MORE CAN IT TAKE?
All depends on how the government and people in certain countries will respond to this. And what kind of variety we have here! From mandatory and threatening by financial penalties and arrests order of wearing masks and observing “social distances” in Poland, via much more liberal stance of UK (same rules, yet less often obeyed) up to non-“lockdowned” places like Sweden and Belarus. Various countries peaking in various times, delays with testing and closure of borders, different density and number of citizens… it is really difficult to be a prophet in this aspect.
One thing is for sure: apart from this aforementioned chaos, we have also a lot of disinformation given by said government. Repeated everywhere ad nauseam, yet without proper factual check being hold on them by average members of public. And quite often, these information are either incorrect/ false, lacking scientific evidence, any proof. Or doesn’t make any sense at all.
WHAT ABOUT VACCINES?
I guess lots of people awaits their introduction like a miracle, a blessing in disguise.
I don’t. Simple as that sounds.
The tests we have been given have dubious accuracy of their results. In many cases even positive result of such examination do not necessary mean that a person has COVID-19. Or the other way around.
Therefore, how – basing on such feeble data – can anyone determine who really should be vaccinated? Who is really ill? Plus, if they are ill, then getting them injected doesn’t help at all and is just a pointless act.
Then – which exactly virus strain of this coronavirus are we going to be vaccinated against? As it is a common knowledge that they are mutating, quite quickly. So – whatever has escaped from Wuhan in December 2019, won’t be the same which is present in various European countries in spring 2020.
Finally – what do we have our own immunity system for? Our own defence against not only this, but all viruses and bacteria which shouldn’t affect us if only we look after our bodies and health in general?
As human kind did for centuries?
Surviving and reaching over 8 billion population?
MY OWN THOUGHTS?
It all came like a shock wave.
Mid March 2020. Pandemic is being declared worldwide, all over the media.
Quite confused and uncertain hospital staff starts educating themselves.
Looks on their faces are full of doubt, and seemingly trying to find a confirmation from others whether they are doing „the right thing”. Vanishing smiles and conversations, over polarized attention and focus, ever present tension.
Tense atmosphere had been filling the air for several weeks, fuelled with constant radical decisions made by OUH Trust’s managing Board. More and more posters and signs, temporary half-closure or closure of clinics, cancelled appointments. And sudden decrease in number of visitors and patients.
Yet worse was still to come. And it happened over Easter period, which by many people working in JR Hospital will most likely be remembered as darkest “holidays” they have experienced while on duty. Peaked number of patients diagnosed and tested with COVID, biggest number of deaths, ED nursed already briefed and warned that they “may be seeing patients with coronavirus every 5 minutes“…
And two pieces of information about my work colleagues which were like a pierce to the heart. It left me dumb folded, feeling helpless and frail. No words can describe these emotions in full scope, truly none of them, in any language. Again – I can use the old metaphor of “a bad dream, surreal nightmare“.
Some time has passed since then. Our hospital finally got enough supplies, lots of information and adequate trainings. Or at least that is how it seems from my point of view. Numbers of infected patients (and death) are also lower than ever since mid March. Most of non-COVID words is being filled up every day and amount of tasks also rose up radically since late May. One would think that all of this is getting back to normal.
Yet, some memories and “scars” will remain. No matter what.
Time will tell whether we won’t have to face another “plague” later this year – or next year.
In the meantime, let’s enjoy this moment of clarity.
And breathe.
And – before we part our ways – let’s highlight few certain things, obvious for me, but seemingly ignored/ unknown by majority:
TWO METRES DISTANCE IS A MYTH – PARTICLES OF COVID-19 CAN TRAVEL UP TO 10 METRES (WHILE WE SNEEZE OR BREATHE).
THEY CAN ALSO REMAIN IN THE ROOM FOR SEVERAL HOURS (DEPENDING ON FABRIC THEY HAVE CONTACT WITH).
NORMAL PAPER MASKS – EVEN TRIPLE-LAYERED – DON’T PROTECT US FROM THIS VIRUS
ASSYMPTOMATIC CARRIERS OF THIS VIRUS HARDLY EVER SPREAD COVID-19.
OVER 80% OF INFECTED PEOPLE DOESN’T GET ILL WITH THIS VIRUS AND DOESN’T SHOW ANY SYMPTOMS AT ALL.
TESTS FOR COVID-19 DON’T HAVE ACCURACY AND THEY CAN FOR EXAMPLE REVEAL THAT WE HAVE HAD FLU IN THE PAST (BUT NOT C-19), HENCE LOTS OF „FALSE POSITIVE” RESULTS.
HIGH FEVER, FATIGUE AND RESPIRATORY PROBLEMS DON’T NECESSARY MEAN THAT SOMEBODY IS INFECTED WITH COVID-19.
HAVING ANOTHER „LONG TERM ILNESS” (LIKE DIABETES ) DOESN’T NECESSARY MEAN THAT EVEN WHILE INFECTED WITH COVID-19 YOU WILL FEEL ILL.
TŁUMACZENIE NA JĘZYK POLSKI:
ZAPISKI Z CZASU “PLAGI”
A zatem.
Osiągnęliśmy sytuację którą mało kto byłby w stanie przewidzieć, nawet w najmroczniejszych i najbardziej depresyjnych snach.
Może ewentualnie poza “rządzącymi nami elitami“, trzymającymi świat w żelaznym uścisku i mającymi wpływ na każde duże wydarzenie w czasie naszego życia. I żyć naszych przodków od dziewiętnastego wieku.
Ale to oczywiście temat na zupełnie inną opowieść.
Na potrzeby tego wpisu, wolę skoncentrować się na moich własnych odczuciach i przemyśleniach związanych z ostatnimi zdarzeniami.
Przemyślenia które gromadziły się w moim umyśle w ciągu ostatnich kilku tygodni, od kiedy “światowa pandemia” została oficjalnie (?) ogłoszona.
Oczywiście wiele już powiedziano i napisano na temat aktualnych zdarzeń, które dość nieoczekiwanie ogarnęły niemal całą planetę Ziemię od początku lutego. Wolę liczyć od tej dokładnie daty, gdyż mniej więcej wówczas “jakaś lokalna zaraza” z chińskiej prowincji Wuhan zaczęła martwić coraz więcej ludzi na świecie. I zdecydowanie przestała być tylko lokalnym problemem.
W ciągu raptem dwóch miesięcy, nasza rzeczywistość zmieniła się o 180 stopni. I w różnym stopniu w poszczególnych krajach, w zależności od tego jak ich rządy postanowiły zająć się sprawą “COVID-19”.
Gdy zaczynam pisać te słowa – pod koniec maja 2020 – w UK nadal doświadczamy całkowitego “zamknięcia”, podczas gdy w innych krajach – na przykład w Polsce – wprowadzane są już pewne “poluźnienia”. Promyczek nadziei i jasnego światła po kilku ostatnich tygodniach, jednak w dalszym ciągu daleko do momentu w którym będziemy mogli wybiec na ulice i swobodnie świętować. I zdecydowanie przekroczyliśmy granicę za którą ktokolwiek może po prostu na myśl o tym wszystkim wzruszyć ramionami, uznając to tylko za zły sen i powrócić do swoich zajęć bez choćby minimalnego uszczerbku na psychice.
Jak zatem postrzegam to wszystko ze swojego punktu widzenia – człowieka nie będącego wprawdzie ekspertem, ale też nie zwyczajnym “gapiem“? Czuję że najłatwiejszym sposobem wyartykułowania tego wszystkiego będzie odpowiedź na pewne pytania, powtarzane do znudzenia w rozmaitych mediach i rozmowach w tym roku.
CZY TO JEST PRAWDZIWE?
Obawiam się że tak, jest to prawdziwy wirus. Do tej pory bez stuprocentowo skutecznego lekarstwa bądź szczepionki (o nich napiszę za chwilę).
Jednak z wieloma faktami o nim bezczelnie manipulowanymi i wyolbrzymianymi przez WSZYSTKIE media.
Po pierwsze, dyskusyjnym jest już samo źródło tej zarazy. Czy ktokolwiek jeszcze wierzy w teorię o jakichś nietoperzach czy innych zwierzętach będących współczesnymi “puszkami Pandory”? Bez jaj, ale ludzie w Chinach jedli je od lat! I dopiero teraz, tak znienacka, dzieje się coś podobnego? Bzdura!
Podczas mych zmian w pracy widziałem ciężko chorych ludzi, często podłączonych do maszyn wspomagających oddychanie, którzy zostali pozytywnie przetestowani na obecność tego wirusa. I mogę was zapewnić że wyglądali na znacznie poważniej chorych niż ktoś zmagający się z “zaledwie zwykłą grypą“. To samo odnosi się do ludzi przyjętych do szpitala z lekkimi symptomami, które były praktycznie takie same.
I jeszcze jedno. Dwóch moich kolegów z pracy zmarło podczas wielkanocnego weekendu, w odstępie zaledwie 24 godzin jeden od drugiego. Pracowałem z oboma od ponad dekady. Wszyscy mieliśmy bezpośredni kontakt z rozmaitymi pacjentami z wszystkimi możliwymi chorobami, czasem nawet zanim jeszcze zostali definitywnie zdiagnozowani. Jednak obaj PRAWIE NIE MIELI dłuższych okresów “chorobowego” przez te wszystkie lata, na pewno żadnych schorzeń długotrwałych ani wymagających wspomagania oddychania.
Niech to będzie komentarzem samo w sobie.
CZY MEDIA PRZESADZAJĄ?
Jeszcze raz powtórzę – zdecydowanie i bez wątpliwości. COVID-19 został niesamowicie rozgłośniony i wyolbrzymiony a dane dotyczące liczby chorych i zmarłych są wymieniane bez ustanku i w każdym źródle.
Tak jakby od stycznia 2020 nie istniało nic innego – i nikt inny nie cierpiał z powodu (i nie umierał na) chociażby raka, AIDS, Eboli, przedawkowania, samobójstwa itp.
Teraz wszystko dotyczy COVID-19.
Co gorsza, odwołują się oni do najstarszych znanych tricków. Jak chociażby wykorzystywanie TEGO SAMEGO materiału dla zobrazowania sytuacji w różnych krajach, używanie starych zdjęć i filmów dla ukazania obecnej pandemii, liczne sensacyjne nagłówki i sformułowania, odnoszenie się do niesprawdzonych teorii i opinii tak zwanych ekspertów (najczęściej samozwańczych).
A jak zachowują się wobec tego wszyscy ci polegający na informacjach przekazywanych przez „The Sun” i „BBC”?
Zatem, jednego dnia w panice kupują cały dostępny zapas papieru i żelu do rąk, następnego jednak nie przejmują noszeniem jakichkolwiek maseczek w miejscach publicznych, gdyż w końcu „szczyt zachorowań już poza nami”.
To samo gówno, inny rok.
Jeszcze jedna uwaga, z punktu widzenia kogoś pracującego w szpitalu. Tak, przez pewien czas zdecydowanie przestał on być przepełniony pacjentami – w szczególności oddział pogotowia. W zamian za to jednak około 90% pacjentów miało podejrzenie bądź potwierdzenie obecności COVID-19.
A to bardzo głęboki i szeroki worek do wrzucania.
CZY POTRZEBUJEMY/ POTRZEBOWALIŚMY TAKICH ŚRODKÓW?
Obecny „lockdown” wpłynie – na krótszą i dłuższą metę – na wszelkiego rodzaju przedsiębiorczość. Najbardziej ucierpią na tym samozatrudnieni. Wiele firm przeniesie swe usługi w sferę „online” i zacznie zachęcać swych klientów do zrobienia tego samego. W dłuższej perspektywie nadchodzi zatem dzień w którym nie będziemy już więcej potrzebować fizycznych banknotów.
Ale czy to wszystko naprawdę jest dla „dobrej sprawy”? Odizolowanie się w domach na kilka miesięcy? Zaniechanie wszelkiej aktywności fizycznej? Brak kontaktu z rodzinami i znajomymi?
Jak dla mnie, odpowiedzią na to wszystko jest wielkie NIE.
Koniec końców, nie byłby to przecież dobry pomysł w jakichkolwiek innych okolicznościach. Nawet jeśli jesteś zdrowym, ale brakuje ci dyscypliny i motywacji, wówczas twoje zdrowie i tak podupadnie. Zarówno w aspekcie fizycznym jak i psychicznym. A nie mówimy tu przecież o „freakach fitnessu” czy sportowcach – raczej o zwykłych ludziach, którym powiedziano że muszą się „uziemić” na kilka tygodni, miesięcy!
Wreszcie – jaki ma być ostateczny cel tego wszystkiego? Oczekiwanie na moment w którym liczba nowych zarażeń w kraju osiągnie zero? Albo gdy dostępna będzie już mityczna szczepionka?
Nawet wówczas, twoje ciało nie będzie mieć ŻADNEJ odporności na cokolwiek, nawet zwykła grypę, gdy izolujesz się od innych na tak długo. A jeśli w końcu zdecydujesz się opuścić swoje miejsce odizolowania, to i tak będziesz mieć kontakt z osobami zainfekowanymi.
JAK DŁUGO JESZCZE MOŻE TO POTRWAĆ?
Wszystko zależy od tego jak rządy i ludzie w poszczególnych krajach na to zareagują. A jakiż tu mamy szeroki wachlarz zachowań! Od obowiązkowego noszenia maseczek pod groźbą kar i aresztowań w Polsce, przez bardziej liberalne podejście w UK (podobne zasady, jednak mniej rygorystycznie egzekwowane i pilnowane) aż po kraje pozbawione „lockdownu” jak Szwecja czy Białoruś. Różne kraje osiągające szczyt zachorowań w różnych okresach, opóźnienia w decyzjach o zamknięciu granic i testowaniu, różna liczba ludności i jej zagęszczenie…
Naprawdę trudno jest być prorokiem w tym aspekcie.
Jedno jest pewne – poza wspomnianym ogólnym chaosem, mamy też powszechną dezinformację ze strony rzeczonych rządów. Hasła powtarzane wszędzie i do znudzenia, jednak bez sprawdzenia tak zwanych „twardych faktów” przez przeciętnych ludzi. I bardzo często te informacje są niedokładne, niesprawdzone, fałszywe, pozbawione dowodów i podstaw naukowych. Albo po prostu nie mające najmniejszego sensu.
CO A PROPOS SZCZEPIONKI?
Wielu ludzi zapewne oczekuje na ich wprowadzenie niczym na zbawienie, rodzaj ogromnej ulgi.
Ja do nich nie należę. Jakkolwiek by to nie brzmiało.
Po pierwsze wykorzystane do wykrywania wirusa testy mają spory margines błędu. W wielu przypadkach nawet pozytywny rezultat na obecność COVID-19 nie oznacza wcale że dana osoba tego wirusa posiada. I odwrotnie w przypadku “ponoć zdrowych”.
Zatem – bazując na tak wątpliwych wynikach – czy można wyrokować kto naprawdę powinien zostać zaszczepiony? I kto faktycznie jest chorym?
A jeśli ktoś zachoruje, to szczepienie ich nie ma w tym przypadku najmniejszego sensu i z pewnością nie pomaga.
Ponadto – na który dokładnie szczep tego wirusa powstaje szczepionka? Gdyż doskonale wiadomo że COVID dość szybko mutuje (niczym grypa). Zatem cokolwiek wyciekło z laboratorium w Wuhan w grudniu 2019 roku nie będzie tym samym co rozprzestrzenia się po Europie wiosną roku 2020.
Wreszcie – po co, do cholery, mamy nasz własny system odporności? Obrony przeciwko wszelkim wirusom i bakteriom, stworzonym na drodze dbania o nasze ciała i ogólnie zdrowie? Jak robiliśmy to przez stulecia? Przeżywają jako gatunek “homo sapiens” i osiągając ponad 8 miliardową populację?
MOJE WŁASNE PRZEMYŚLENIA?
To wszystko przyszło falą ogromnego szoku.
Połowa Marca 2020. Pandemia jest słowem powtarzanym przez media na całym świecie.
Dość skołowany i niepewny z czym ma do czynienia personel szpitalny zaczyna się wreszcie edukować.
Oblicza pełne wątpliwości, należących do osób starających się otrzymać potwierdzenie od innych, czy na pewno czynią dobrze.
Niknące uśmiechy i rozmowy, zastąpione przez wyostrzoną uwagę i spore napięcie.
Napięta atmosfera wypełniała powietrze przez kilka tygodni, podsycana jeszcze przez kolejne radykalne decyzje podejmowane przez zarząd szpitala. Coraz więcej plakatów i znaków, częściowe bądź całkowite zamknięcie większości klinik, odwołane wizyty. I nagły spadek w liczbie zarówno pacjentów jak i odwiedzających.
Jednak najgorsze miało dopiero nadejść. I wydarzyło się ostatecznie w czasie świąt Wielkiej Nocy, które większość osób pracujących w tym szpitalu zapamięta jako najgorsze “święta” jakich doświadczyli w czasie swych karier.
Szczyt w ilości potwierdzonych chorych i zgonów ze stwierdzonym COVIDEM, pielęgniarki przygotowywane na to że być może co pięć minut będą mieć do czynienia z pacjentami z podejrzeniem lub potwierdzeniem wirusa…
I dwie informacje o moich szpitalnych kolegach z pracy które były niczym ukłucie w sam środek serca. Pozostawiły mnie otumanionym, z poczuciem kruchości losu i bezsilności.
Tak naprawdę żadne słowa nie są w stanie opisać tych emocji w pełnym zakresie, w żadnym znanym mi języku. Ponownie mogę tylko odwołać się do starej metafory “złego snu, surrealistycznego koszmaru“.
Od tamtego zdarzenia minęło już nieco czasu. Szpital otrzymał nareszcie niezbędne zaopatrzenie, odpowiednią ilość treningów i informacji. Tak przynajmniej wygląda to z mojego punktu widzenia. Ilość pacjentów z potwierdzonym wirusem (i zgonów) jest także relatywnie niższa niż w połowie Marca. Większość oddziałów pozbawionych COVIDa wolno wypełnia się regularnymi pacjentami, a i liczba zleceń i zadań dla porterów w maju radykalnie wzrosła.
Ktoś mógłby zatem pomyśleć że wszystko wraca już do normalności.
Jednak niektóre wspomnienia i “blizny” pozostaną. Bez względu na wszystko.
Przyszłość pokaże czy nie będziemy musieli stawić czoła kolejnej “pladze” jeszcze w tym – lub w kolejnym roku.
W międzyczasie, napawajmy się momentem odprężenia.
I oddychajmy.
I zanim się rozstaniemy, pozwolę sobie podkreślić kilka faktów dla mnie już oczywistych, jednak najwyraźniej ignorowanych bądź też nieznanych tak zwanej “większości“:
DWUMETROWY DYSTANS TO MIT – CZĄSTECZKI COVID-19 (W KICHNIĘCIU BĄDŹ ODDECHU) MOGĄ SIĘ PRZEMIESZCZAĆ NA ODLEGŁOŚĆ DO 10 METRÓW.
PONADTO POZOSTAJĄ ONE W POMIESZCZENIU PRZEZ NAWET KILKA GODZIN (W ZALEŻNOŚCI OD MATERIAŁU NA JAKIM OSIADAJĄ).
ZWYKŁE PAPIEROWE I BAWEŁNIANE MASECZKI – NAWET Z POTRÓJNĄ WARSTWĄ – NIE CHRONIĄ PRZED ROZPRZESTRZENIANIEM WIRUSA.
BEZOBJAWOWI NOSICIELE COVID-19 NIE ROZPRZESTRZENIAJĄ RZECZONEGO WIRUSA.
PONAD 80% ZAINFEKOWANYCH NIE ZAPADA NA ZDROWIU Z POWODU WIRUSA ANI TEŻ NIE POSIADA ŻADNYCH JEGO OBJAWÓW.
TESTY NA COVID-19 MAJĄ TYLKO % DOKŁADNOŚCI, WSKUTEK CZEGO MAMY WIELE REZULTATÓW Z “FAŁSZYWYM WYNIKIEM POZYTYWNYM”.
WYSOKA GORĄCZKA, ZMĘCZENIE I PROBLEMY Z ODDYCHANIEM NIEKONIECZNIE OZNACZAJĄ ŻE KTOŚ JEST ZAINFEKOWANYM PRZEZ COVID-19.
POSIADANIE “CHOROBY WSPÓŁISTNIEJĄCEJ” (NA PRZYKŁAD CUKRZYCY) NIEKONIECZNIE OZNACZAJA ŻE NAWET GDY ZOSTANIESZ ZAINFEKOWANYM COVIDEM-19 ZACHORUJESZ.
dreamingspire 